Εκεί που Κακοφόρμισε η Θλίψη (Σαν Παλιό Πενηνταράκι) (Λ.Παπαλέξης) Εκεί που κακοφόρμισε η θλίψη, δεν χωράει δεκανίκι Φτερούγισμα σε γκρίζο φόντο ψάχνει αιτία και αφορμή Στέλνει μηνύματα από μέσα, να σταματήσει τη σιωπή Να κομματιάσει έναν καθρέφτη μα το είδωλο ακόμα εκεί Και του μυαλού τα μονοπάτια μετουσιώνονται σε οργή... Γρυλίζει, γίνεται θηρίο, όπως κανείς δεν το ‘χει δει Ένα χοντροκομμένο αστείο, γελοίο, ανάξιο προσοχής... Και στο μάγουλο του το φιλί της σαν παλιό πενηνταράκι χτυπά... Στο μάγουλο του το φιλί της σαν παλιό πενηνταράκι χτυπά...! Εκεί που κακοφόρμισε η θλίψη, δεν χωράει δεκανίκι Εικόνες, σκέψεις, κούφιες λέξεις, μια μελωδία βαρετή… Μια ευδαιμονία μαραμένη στη στοιχειωμένη της μορφή... Μια έννοια πολυκαιρισμένη έξω γυρνά σαν το σκυλί... Κάθε στροφή και μαρτυρία οι λανθασμένοι χειρισμοί, Με κίνηση εμπρός κι αυτή δεμένη μόνιμα σ ’ένα χθες, Μ’ αυτή τη θλίψη οδηγό μ’ έναν άθλο ανενεργό... Και στο μάγουλο του το φιλί της σαν παλιό πενηνταράκι χτυπά... Στο μάγουλο του το φιλί της σαν παλιό πενηνταράκι χτυπά...! Εκεί που κακοφόρμισε η θλίψη, δεν χωράει δεκανίκι Από τ’ αγκάθια στάζει αίμα, κομμένα ρόδα στην αυγή Τα δάχτυλά του τρυπημένα, κραυγή χωρίς απόκριση... μα αυτό που έχει σημασία βρίσκεται σε καταστολή Είναι μια απώλεια χαραγμένη, μνήμη εντελώς μοναχική για κάθε «αθώα κτηνωδία» της, σημειωμένο του χαρτί Ταξίδι στην αυτογνωσία ή διαρκής υποκλοπή Και στο μάγουλό του το φιλί της σαν παλιό πενηνταράκι χτυπά... στο μάγουλο του το φιλί της σαν παλιό πενηνταράκι χτυπά...! Στις σχισμάδες των βράχων οι ανεμώνες ζουν μοναχές Κι οι αετοί πετούν κοιτάζοντάς τες εκστατικά Απ’ την πλημμύρα η γη του, τη λάσπη που απομένει μετρά Από μια καταιγίδα που ‘χε υπομείνει σιωπηλά... Εκεί που κακοφόρμισε η θλίψη, δεν χωράει δεκανίκι Νιώθει τα αίτια μιας βίας, μιας ανασφάλειας παιδικής Μίας τυφλής μελαγχολίας, την γέννηση της φυλακής...

Κι όμως κανείς δεν ξέρει... (Λ.Παπαλέξης) Η τηλεόραση ανοιχτή συνεχώς με σβησμένο τον ήχο Του δωματίου σιωπηλός εραστής, φιγούρα νεκροτομείου Κατεύθυνση στο «κάπου», μας σπρώχνουν κάποια «κάτι»... προορισμός «πουθενά»... Ξέρω γυναίκες που ζητήσαν να με σώσουν, γυναίκες ξέρω που μου ζητήσαν να σωθούν, Όμως κανείς δεν ξέρει... όμως κανείς δεν ξέρει... μα όμως κανείς δεν ξέρει … ν’ αγαπηθεί... Αισθήματα σ’ ένα τασάκι σβηστά από καιρό κοιμισμένα... Νερού σταγόνες στο νιπτήρα χτυπάν μηδενίζοντας χρόνο... Κατεύθυνση στο «κάπου», μας σπρώχνουν κάποια «κάτι»... προορισμός «πουθενά»... Ξέρω ανθρώπους που ματώσαν τη ζωή τους, ανθρώπους ξέρω που κρατήσαν τη στιγμή, Όμως κανείς δεν ξέρει... όμως κανείς δεν ξέρει... κι όμως κανείς δεν ξέρει... ν’ αγαπηθεί... Είναι η οργή μια σκληρή προσευχή από χαμένα σημάδια, σκέψεις ραγίζουν σε πυκνή σιωπή και τρομαγμένα σκοτάδια... Υπάρχει πιστή συμπαγής σαν αμαρτία, αλήθεια υπάρχει κι απ ‘ το πάθος πιο τυφλή, Ξέρω για όλα πως υπάρχει θεραπεία, μα η μαλακία αν δεν την κόψεις σε γαμά … Όμως κανείς δεν ξέρει... όμως κανείς δεν ξέρει... όμως κανείς δεν ξέρει... ν’ αγαπηθεί... υπάρχει πιστή συμπαγής σαν αμαρτία αλήθεια υπάρχει κι απ ‘ το πάθος πιο τυφλή, ξέρω για όλα πως υπάρχει θεραπεία, μα η μαλακία αν δεν την κόψεις σε γαμά … Όμως κανείς δεν ξέρει... όμως κανείς δεν ξέρει... όμως κανείς δεν ξέρει...

Μες στη μέση του πουθενά (Λ.Παπαλέξης) Είσαι σ’ ένα τραίνο μες στη μέση του πουθενά Ακυρωμένο ρολόι κι αυτή η βροχή διαλύει τα πάντα, πρέπει να αφεθείς Σαν εμβολα οι φλέβες χτυπάν στο κεφάλι, απ’ τη πίεση τα νεύρα τεντωμένα λυγάν! Κλώτσησε το σκοτάδι να σπάσει, να ραγίσει, να ξεράσει αιμορραγώντας... Φωτιά! Αιμορραγώντας φωτιά! να ραγίσει, να ξεράσει αιμορραγώντας φωτιά...! Είμαι σ’ ένα τραίνο μες στη μέση του πουθενά Δεν θα σ’ αφήσω να με πιάσεις ποτέ, να κοιτάζω στον ήλιο, να κοιτώ προς το φως, Άσε με αν φύγω, φύγω προς το κενό, αν το βάλω στα πόδια για ένα λόγο καλό Κλώτσησε τότε το σκοτάδι να σπάσει να ραγίσει, να ξεράσει αιμορραγώντας... Φωτιά! Αιμορραγώντας φωτιά! να ραγίσει, να ξεράσει αιμορραγώντας φωτιά...! ΑΚΟΥ: Κάτι σε τριγυρίζει με βαριά μυρουδιά, το ‘χες χρόνια ξεχάσει νάτο πάλι μπροστά... Νεράιδες σε λέξεις με ήχο ενός φθόγγου άρνησης καδένες φορούν στο λαιμό, Πριγκίπισσες χάνονται στα όρια του δρόμου τώρα πια δεν τις θυμάται κανείς, Βασίλισσες -φύλακες του παρελθόντος- βρίσκονται σε άγνωστο μέλλον μπροστά Μα εσύ να κλωτσήσεις το σκοτάδι να σπάσει, να ραγίσει, να ξεράσει, αιμορραγώντας... Φωτιά! Αιμορραγώντας φωτιά! να ραγίσει, να ξεράσει αιμορραγώντας φωτιά...!

Ορχηστρικό

Α) Άγονα Νερά (Λ.Παπαλέξης) Σε άγονα νερά οι αγάπες μου κοιμούνται, Πιο άγονα κι από την σκληρή σιωπή... Χάρτινα καράβια, που δεν ξαναγυρνάνε... Στους κόκκους της άμμου έχουνε χαθεί... Σε άγονα νερά... Σε άγονα νερά... Σε άγονα νερά... Οι αγάπες μου κοιμούνται... Σε άγονα νερά οι αγάπες μου κοιμούνται Και σκάνε τα όνειρά τους κούφια βεγγαλικά... Σεληνιασμένα τα μάτια της ψυχής τους Σε μυαλού παιχνίδια για να ξοδευτούν... Άγονα νερά... Άγονα νερά... Άγονα νερά... Τώρα με κυκλώνουν Σε άγονα νερά... Σε άγονα νερά... Σε άγονα νερά... Οι αγάπες μου κοιμούνται Β) Κύθηρα (Λ.Παπαλέξης) ...και λυγάνε… Λυγάνε όλα τα καλοκαίρια μας… Μας οδηγούν για λίγο και γλιστρούν από μόνα τους Ολότελα μόνα τους, μέσα απ’ τα χέρια μας... Μα για κάθε σκουπίδι κι ορφανό του δρόμου γατί υπάρχει κάπου κρυμμένη κι από μία ευχή... λοιπόν, Κάθε κουρέλι που ο αέρας σκορπά, έχει μέσα βαθιά κι από μία φωτιά... Και αναρωτιέμαι μερικές φορές... μερικές φορές αναρωτιέμαι .. τι είναι γραμμένο.

Με Τσακισμένα Όνειρα Πετάς (Λ.Παπαλέξης) Με τσακισμένα όνειρα πετάς να συναντήσεις κρίσεις ποιο ραντεβού δεν ξέχασες μ’ αγκιστρωμένες θλίψεις «Τίποτα» λες όταν σου λένε «μίλα» Μια κόντρα αιώνιας πυγμής σ’ οχυρωμένο βήμα Με τσακισμένα όνειρα πετάς να συναντήσεις «κάτι» χαλάρωμα στα κύματα κανείς δεν παίρνει μάτι Γδαρμένος χρόνος -ύποπτος- μετράει τα σύννεφά σου κι η ανάσα έγινε στρυφνή, φαγώθηκε στο τώρα Με τσακισμένα όνειρα πετάς να συναντήσεις μάγια ποιο ραντεβού δεν ξέχασες με πονεμένα χάδια Γυμνές οι λέξεις -άτσαλες- βρέχει στη θάλασσά σου... (ταξίδι πίσω έκλεισες στον κύκλο της φωτιάς σου) Γυμνές οι λέξεις... βρέχει στη θάλασσά σου... Μια κόντρα αιώνιας πυγμής, μετρά τα σύννεφά σου... Γδαρμένος χρόνος -ύποπτος- μ’ αγκιστρωμένες θλίψεις... Γυμνές οι λέξεις -άτσαλες- στο κύκλο της φωτιάς σου... Γυμνές οι λέξεις -άτσαλες- βρέχει στη θάλασσά σου... βρέχει στη θάλασσά σου...! Γυμνές οι λέξεις...στο κύκλο της φωτιάς σου...! βρέχει στη θάλασσά σου...!

Χαμένα καλοκαίρια (μη μου ζητάς) (Λ.Παπαλέξης) Μάτια σκοτεινά, λάβαρα ξεφτισμένα μέσα σ’ αυτά τα θεμέλια χτισμένα Τόσο βαθιά που δεν ακούει κανένας... δεν θέλω ξανά χαμένα καλοκαίρια να μου ζητάς... Χαμένα καλοκαίρια μη μου ζητάς Ψηλαφώντας για να μετρήσω την καρδιά ενός βράχου έφτασα στα τυφλά στα πηγάδια της ψυχής μου Βάζοντας φωτιά στους τρύπιους χωρίς σχέδια χάρτες στάχτη βαριά τα φλεγόμενα είδωλά μου στα θεμέλια αφήνω... «Η ποιότητα του πυρήνα της ψυχής είναι η τροφή της... και το απόσταγμα του πυρήνα της καρδιάς είναι η ψυχή της...» Βαλε φωτιά στους τρύπιους χωρίς σχέδια χάρτες ποτέ ξανά στα θεμέλια που ζούσες μην ξαναγυρίσεις … Στάσου ψηλά... κάπου να σ’ ακουμπάνε αστέρια! και μη μου ζητάς... χαμένα καλοκαίρια μην κυνηγάς... Χαμένα καλοκαίρια μη μου ζητάς

Είδα τα φεγγάρια (να βουλιάζουν στα σπλάχνα της) (Λ.Παπαλέξης) Την βλέπω κάθε βράδυ πως ματώνει το είναι της, σέρνοντας τη μοίρα της σε αφιλόξενη γη Με την λήθη ντύνεται απ' τους νεκρούς που σακάτεψε, επίπλαστες αλήθειες, προσχηματική σιωπή... Είδα τα φεγγάρια να βουλιάζουν στα σπλάχνα της, τους δαίμονές της, τους αγγέλους της να δολοφονούν... Η φαιδρότητα που βασιλεύει θωρακίζει το χάος της, στη λατρεία του φαλλού η κάθε της προσευχή Για πάντα σταυρωμένη στη νοσηρή φιλαυτία της, ανερμάτιστο, αλαζονικό, βουλιμικό βαμπίρ... Είδα τα φεγγάρια να βουλιάζουν στα σπλάχνα της, τους δαίμονές της, τους αγγέλους της να δολοφονούν ... Ξέρω όλους τους δαίμονες που πάντα μέσα της κατοικούν, γνωρίζω τους αγγέλους της, ποτέ τους δεν θ' αναστηθούν Καίγονται σε αμμουδιές μ’ εφτά ψυχές που ακροβατούν και νομίζεις πως σ’ αγγίζουν με τριαντάφυλλα που ξεψυχούν..... Είδα τα φεγγάρια να βουλιάζουν στα σπλάχνα της τους δαίμονές της, τους αγγέλους της να δολοφονούν... Είδα τα φεγγάρια να βουλιάζουν στα σπλάχνα της, μες σε ένα στεγνό και κυνικό μακελειό...

Μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα και απεγνωσμένες debutantes (Λ.Παπαλέξης) Κάλυκες βγήκαν στο παζάρι με την χάρη του θεού στο φτωχικό τους το παγκάρι προϊόντα προπαρασκευής Του Μακιαβέλι ιδρώνει το αυτί στην άλλη άκρη της γραμμής ακούει πως η κόρη του η μικρή ήταν μέλος της οργάνωσης . Και ο μπάτσος που «τυχαία» περνά πυροβολώντας τραγουδά, μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα κι απεγνωσμένες debutantes...! Ο Bakunin με τον Gandhi στο πίσω μέρος μιας ξεσκέπαστης BMW ατέλειωτα παίζουν bras de fer με οδηγό τον LaoTse O Κορνήλιος Καστοριάδης παίζει πόκα με έναν ευγονικό με αντίτιμο τη λέσχη Βilderberg ή το panda της WWF Κι ο Νανόπουλος ευλαβικά με το βλέμμα (ψιθυρίζει) στο θεό μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα κι απεγνωσμένες debutantes...! Δεν έχει κλείσει καν τα εικοσιπέντε, η «κοσμική Μαγδαληνή» στο όνομά της μαλακία τραβάει όλη η «νέα Αργεντινή» Κι όταν όλοι πια έχουν χύσει με χρεόγραφα σκουπίζονται στο όνομα της τηλοψίας θα βάλουν όλοι λίγο ρεφενέ Στο βάθρο τραγουδά ο αρχηγός και οι ραγιάδες παρά ‘κει μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα κι απεγνωσμένες debutantes...! Μια παραγωγή δυστυχίας, αυτή η αγγλοσαξονική μηχανή για αιθεροβάμονες καταραμένους, εξαγνισμένους αιρετικούς Στη φυλακή το μάτι κλείνει ο Ρεμπω, απ' τον Castro ο Manson αγοράζει γη, στο ξωκλήσι του Glastonbury ταπεινά θα κάνουν προσευχή . Με τα πραγματικά παιδιά του Ιησού θα ψάλλουνε όλοι μαζί μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα και απεγνωσμένες debutantes! Από τη μάντρα του ο Καραϊσκάκης τον Xριστοφοράκο πάει να βρει παρέα με τον Malatesta ίσως του πουν, αλήθεια... Τότε τι του είχε συμβεί; O Sacco κι ο Vanzetti σκοντάφτουν πάνω στο ‘’αυγό του φιδιού’’ Φωνάζοντας «αυτοί καλύτερα να σ’ τα πουν, παρά όλοι οι άλλοι μαζί!» Κι ο Μalatesta με τον Χριστοφοράκο αγκαλιά, παίζουν κουτσό τραγουδώντας στα στενά μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα κι απεγνωσμένες debutantes! Τη νύχτα που ο παλιάτσος φόρεσε τα χρυσά μανικετόκουμπα έτοιμος σαν από καιρό για ένα ρόλο γελοία τραγικό Του έστησαν υπέρλαμπρη κηδεία σαν ψεύτικη πρωτοχρονιά τα καρφιά έφερε ο ίδιος από Ασία από ένα δάσκαλο βουδιστή Με ‘’δηλητήριο ποτισμένο από αγάπη’’ το ποίημα - φέρετρο φτιαγμένο ήταν από μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα και απεγνωσμένες debutantes! Στη γέφυρα του «Σάμινα», ερίζει ο Πετρόπουλος με την οικογένεια Rothschild ποιος θα πάρει τους ζωντανούς . Και ο Νταβέλης με τον Σκαρίμπα πετούν βάρκες στα θολά νερά μα ο μεταμφιεσμένος σε ναϊτη υπουργός τρύπες ανοίγοντας τους ξεγελά Ιερατεία μάχονται στην κουπαστή υμνώντας με κατάνυξη, μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα κι απεγνωσμένες debutantes...! Στο μπαρ «Το Σοκάκι της Συμφοράς» εξώφυλλα περιοδικών με τους νάρκισσους παρέα φλερτάρουνε σε απαστράπτουσας χλιδής μακελειό Στόματα ανοιχτά χωρίς ηχώ, σερενάτες φάλτσες τα ηχεία ξερνάν όταν η άσφαλτος ανήκει στα ασθενοφόρα μ’ άδεια μάτια γυαλιστερά . Τοίχοι χτισμένοι μέσα στ' αυτιά των ποιητών που σε πιπίνια τραγουδούν μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα και απεγνωσμένες debutantes! Στο νοτιότερο προτεκτοράτο μια κοπέλα που έχει τη ψυχή γριάς απόψε συναντά τον κερδοσκόπο εραστή - αυτό ήταν όνειρο ζωής! Πέθανε χωρίς να ζήσει ποτέ, χρηματιστηριακή τιμή από άκρη σ’ άκρη όλη η χώρα αποθέωσε το γεγονός . Και όλα τα δελτία των οχτώ έτοιμο είχαν μουσικό χαλί μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα και απεγνωσμένες debutantes! Το ποίμνιο γραμμή για την προβλήτα, στημένοι είναι όλοι οι επώνυμοι το σκάφος που θα φύγει για τον ήλιο, στη πλάτη τα φτερά του Ίκαρου φορά Συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι, η συνθήκη θα καθαγιαστεί τα μουσκεμένα των αστέγων τα χαρτόκουτα θα καλύψουν τις υποκλοπές . Και όποιος μιλάει πολύ, και όποιος γελά, καλό θα του έκανε να ξαναθυμηθεί μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα και απεγνωσμένες debutantes! Το mail σου πήρα χθες το βράδυ αργά όταν η απόγνωση με έπνιγε σαν κακοστημένο αστείο όλη σου η κίνηση έμοιαζε . Τα πρόσωπα που περιγράφεις τα ξέρω όλα πια πολύ καλά να τους αλλάξω φάτσες έπρεπε ιδιότητα και όνομα Δεν διαβάζω καλά, μην μου στέλνεις πια mail, εκτός κι αν είναι μοναχά μπαλάντες για ψαγμένα τσόκαρα και απεγνωσμένες debutantes!

''Η Αλήθεια των Ποδιών'' ( Εμβατήριο για παρίες και απεγνωσμένους) (Λ. Παπαλέξης) Ο,τι κι αν κάνεις σε χαράζουν με ξυράφι που δηλητηριάζει τη ψυχή Μα είναι η μνήμη μας απέραντο χωράφι και οτι σπείρεις πάντα κάτι μένει εκεί Είναι η αλήθεια των ποδιών σου που στο τέλος έχει στυλωθεί... Μέσα στη νύχτα των ανθρώπων και σε τεράτων εποχή Της λήθης καταστρέφοντας το μίτο της συλλογικής μας αυτοακύρωσης Εκεί η αλήθεια των ποδιών στο τέλος κάπου έχει στυλωθεί... Στης μοναξιάς τους λαβυρίνθους οι σιωπές μας κατοικούνται απο φωνές Εκεί επωάζονται τα τέκνα της ανάγκης, όλα τα ώριμα τέκνα της οργής Είναι η αλήθεια των ποδιών που στο τέλος έχει στυλωθεί... Ταξίδευε σε ένα μικρό καράβι η αξιοπρέπεια για να σωθεί Μετά απο χρόνια απο μπαλκόνια δραπετεύει τη θέση της να πάρει σε αναδρομή Εκεί που η αληθεία των ποδιών στο τέλος έχει στυλωθεί... Πάνω απ' τα πεινασμένα μάτια και βουρκωμένα χνώτα των παιδιών Βουτιά στης Γένοβας το αίμα, στις αδικοχαμένες σκιές του Μεξικού Στέκει η αλήθεια των ποδιών που στο τέλος έχει στυλωθεί... Μία βομβαρδισμένη πόλη είναι το πνιγμένο κλάμα ενός μωρού Στης Αφρικής το αποστεωμένο σώμα της ανθρωπότητας το πτώμα βρωμάει πολιτισμό Πριν η αλήθεια των ποδιών μας που στο τέλος θα έχει στυλωθεί... Μια απάνθρωπη μανιέρα που ζέχνει άθλια συναλλαγή Της ασφάλειας με ελευθερία πριν κι απο τον Σπάρτακο όταν ήτανε παιδί Εκεί η αλήθεια των ποδιών μας στο τέλος έχει στυλώθει... Μέσα στη θλίψη της Κροστάνδης εκεί που η Δόξα γεννιέται απ' τους νεκρούς Στον κρόταφό σου πάντα ένα πιστόλι μα δεν έχει πιο κάτω απο εδώ Είναι η αλήθεια των ποδιών μας που στο τέλος έχει στυλωθεί... Απ' τα δρεπάνια της Βαστίλλης κι απο τις μάνες της Χιλής Τα ματωμένα χωράφια της Μαδρίτης και της Βολιβίας τον αθάνατο νεκρό Είναι η αλήθεια των ποδιών μας που στο τέλος έχει στυλωθεί... Πίσω οι νεκροί μας στέκονται μυριάδες και για αυτούς όλοι οι αιώνες τραγουδούν Παιδιά, πατέρες και μανάδες και άλλοι τόσοι μετά θα ακολουθούν Όταν η αλήθεια των ποδιών μας έχει στυλωθεί.... Όταν η αλήθεια των ποδιών μας θα έχει στυλωθεί....